örnek suçlar

Şu sıralar gündemi İlhan Selçuk oluşturuyor. Kışkırtıcı bir gündem, kabul. İnsanların yıllaryılı İlhan Selçuk okumuşluğuyla hesaplaşmaya girmesi, “kendi kendine psikanaliz”in bir parçası olabilir şimdi. Ama, “Nein, Danke!” (Yıldırım Türker‘in ve Hasan Bülent Kahraman‘ın yazılarına isteyen bakıversin). Bir “Üçüncü Sayfa” okuru olarak dikkatimi çeken başka bir haber var. Üniversitede görevli profesör annesinin boğazını bıçakla kesip öldürdükten sonra, “Yine kimin koynundaydın dedi, öldürdüm” demiş üniversiteli kız. Anlaşılan o ki anne-kız arasında sürekli bir gerilim var. Bir profesörün böyle bir cümle kuracak zihniyete sahip olmasından mı, üniversiteli kızın bunu bunca dert etmesinden mi, kesilen boynun neredeyse kafanın gövdeden ayrılacağı şekilde kesilmiş olmasından mı ürkmek gerek? Yoksa her şey olabildiğince basit ve anlaşılır mıdır? İnsanın aklına Max Aub’un „Örnek Suçlar“ adlı harika kitabı geliyor, yıllar boyunca toplanan “insan itirafları” kitabı. Benim üçüncü sayfa okuru olmam Aub’la karşılaşmamın öncesine gidiyor, ama bu kitabın ardından okuma biçimimin değiştiği kesin. Onu okurken ne kadarı hayal ne kadarı gerçek olaylardan bahsediyor hep düşünürdüm. „Sırtımdan aşağı, yakamdan içeri bir parça buz attı. Karşılık olarak yapabileceğim tek şey vardı: Ben de onun kanını dondurdum“, örneğinde olduğu gibi. Oysa üçünci sayfa habelerinin bunlarla dolu olduğu bir gerçek. Bu üniversiteli kızın profesör annesinin boğazını kesmesi ve buna sebep olarak ileri sürdüğü gerekçe, direk “Örnek Suçlar” kitabına dahil olacak nitelikte. Mahkemeye makyajını falan yapıp çıkmıması da bana Cem Mumcu’nun “Üçüncü Sayfa Güzeli“ni hatırlattı ister istemez. Cem Mumcu, her üçüncü sayfa güzelinin örnek bir suç teşkil eden eyleminin ardında bambaşka bir insan hikayesi olduğunu anlatır. Dünyanın grotesk gülünçlülüğünün ardında ve yanında yatan başka bir hikaye. Oğuz Atay’ın, “acıklı güldürü” dediği şey, belki.