arzu

“Köpek hala uluyordu.
Öyle şeyler vardır ki, bunları onarmak için en azından bir devrim gerekir, diyecek oluyorum.
Sana öyle geliyor, John.
Bana öyle gelmiyor, koşullar böyle.
Bana sorarsan sana öyle geliyor.
Niçin?
Çünkü öylesi daha az kaçamaklı. Koşullarmış! Her türlü özürü örter bu kelime. Söyledim ya, ben onarıma inanıyorum, sonra bir şey daha var.
Neymiş o?
Arzunun kaçınılmaz oluşu. Arzuyu durduramazsınız.
O an taburesinden kalktı, korkuluk duvarına yaslandı.
Arzu durdurulamaz. Geçen gün içimizden biri açıklıyordu bunun nedenini. Ama ben daha önceden de biliyordum. Dipsiz bir kuyu düşün, bir hiçlik düşün. Orada daha o anda bir çağrı vardır -beni dinliyor musun? Bir şey için çağrıdır Hiçlik. Başka türlü olmaz. Varolan da yalnızca o çağrıdır, yalın bir çağrı çığlığı. Bir özlem. Böylece hiçbir şeyden bir şey yaratma denen o sonsuz bilmeceye geliyoruz.
Bana doğru bir adım yaklaştı. Mayosunu giydiği zamanki gülümseyişiyle fısıldayarak konuşuyordu, kahverengi gözlerini uzakta bir noktaya dikmişti.
O yaratılan bir şey başka bir şeye destek olamaz, yalnızca bir arzudur o. Hiçbir şeye sahip değildir, ona hiçbir şey verilmemiştir, onun için bir yer yoktur! Ama gene de vardır o! Vardır.Sanırım bir kunduracıydı bütün bunları söyleyen.”

[Buluştuğumuz Yer Burası, John Berger, “Lizbon”, sf.60-61, metis]